Net even niet

Zuid Afrika is zo'n land van net even niet. Denk ik persoonlijk nu. Na vier weken. Maar dan wel in de trant van: Net even niet maakt voor mij nou net even niet uit. Snap je het nog?

Waar te beginnen in mijn twee weken lange: geen update. Ik was ziek kan ik je wel vertellen. Nog net geen heimwee erbij maar uiterst sloom en ik zal de verdere details besparen het belangrijkste is: Ik leef nog. (Er was ook geen risico of iets dergelijks dus ja vrij logisch)

Ik hoor van mijn huisgenoten, om maar te beginnen over net even niet, dat het werk het net even niet is. Niks te doen: geen probleem, benen in de lucht en doe wat je zelf wil met je bureau en vrije tijd. Das hem voor mij dus net even niet. Ik wil dan ook wat doen. Maar het werk-net even niet, is heel besmettelijk. Zo wilde ik wat doen voor school maar denk ik steeds: nu even niet. (Is bijna het zelfde als net even niet) Doe ik straks wel. Waarin straks opeens de volgende dag is, of liever nog de dag erna. Voor mezelf een doel opzetten wanneer ik het dan af wil hebben, ik hoop dat het gaat werken. En dat ik niet doe: net even niet. Snel de dag erna. Wat dan inderdaad weer de dag daarna wordt. Zo wordt het wel heel ingewikkeld.

Het is ook het "net even niet" wat betreft verkeer. Misschien het leukste feitje wat eigenlijk vrij logisch is: de meeste auto's zijn wit. Wat ook wel nodig is wat betreft de zon hier. Zo staan er voor mijn huis twee witte auto's. Twee groene en een zilveren. Ik dacht dat er bij de folder van mijn huis stond: passen vier auto's op het terrein. Nee hoor vijf kan ook prima! Als je, je sleutels maar in de keuken achterlaat voor de mensen die er als eerste uit moeten en je dwars geparkeerd staat!
Maar goed daar ging het niet over met net even niet. Zo stond ik in week drie de maandag middag, in de volle zon, in de file. En niet zo maar een file, nee een file waar alles schots en scheef staat want het verkeer werkt hier simpel gezegd gewoon net even niet.
De stoplichten voor rechtdoor en links of rechts staan allemaal op groen. Het gaat per baan. Laat ik even kijken of ik het kan uitleggen. Als je dus een kruispunt hebt staan beide kanten (die tegenover elkaar dus) op groen. Wat inhoudt dat je zowel naar links, naar rechts als rechtdoor kan. Tegelijk met de stroming die jouw kant op komt. Wat inhoudt dat je als je naar rechts gaat op de stroming van links moet wachten want die rijden natuurlijk gewoon allemaal lekker rechtdoor. Ik heb er nog wel een foto van. Die file middag.
Lekker zonnetje op 35 graden en maar braden en bakken. In de bus.
Iedereen stond schots en scheef. De bus moest rechtdoor, naast mijn raampje stond een vrachtwagen die het liefst dwars door de bus heen wilde voor zijn rechtdoor. Achter ons stond een rij die ook rechtdoor moest. Schuin voor de bus stond een bus die links van ons moest en ga zo maar door. Het was een grote puinhoop van: net even niet.
En dan jawel je staat al twintig minuten vast in de real-life tetris versie: ambulance. Ga dan maar eens aan de kant. Dus die nam de stoep onder het motto: dan maar zo.

Ik zou ook mensen die dierenleed etcetera afschuwelijk vinden niet aanraden hier heen te gaan. Ik vind het al erg maar ik ben niet zo zeer een strijder. Sorry. Tijd en alles.
Maar goed in mijn tweede week zat ik in shock in de bus te kijken naar de palmbomen in het midden van de weg waar een hond onder lag. Eerst dacht ik nog: die heeft het chill zo onder die palmboom. Maar wat ligt ie vreemd. Je kan het dus wel invullen.
Waarbij ik in alle macht de week erna, niet meer aan dat kant van het raam te zitten. Om vervolgens aan de andere kant het zelfde spektakel te zien. Er lopen hier zoveel honden los, die van niemand meer zijn het is maar raar om te zien. Ook het: net even niet. Idee. Blijkbaar vooral in de townships nemen mensen een hond om dan te denken: nee dit is het net even niet. Laat maar gaan. Ja zo werkt het dus niet.
Blijkbaar is een paard net als vroeger dan veel meer waard. Hier gaan ze gewoon hoppa met paard en wagen de snelweg op.
Was ook wel leuk om te zien, de eerste keer. Toen was het nog een beetje vreemd. Nu gaat mijn wenkbrauw niet meer om hoog die heeft al genoeg gezien.

En dan stiekem even denken aan de hond thuis. Kleine Bruutje. Die zit dan lekker thuis, zich voor te bereiden dat Thijs zegt dat ze achter de wolf aan gaan. Weer een spannend avontuur. Hier is elke dag een spannend avontuur. Maar dan denk ik toch: doe dat maar even niet. Niet voor hem.